دنیای مد شانل

گابریل «کوکو» شانل با تکه‌ای از قیچی‌های حلقه‌دار خود، زنان را از کرست‌هایشان رها کرد و آن‌ها را با کت و شلوارهای پارچه‌ای روان و لباس‌های گشاد شیمی پوشاند.

او گفت: "هیچ چیز زیباتر از آزادی بدن نیست." شانل دنیای جدیدی را برای مشتریانش باز کرد، که در آن آنها می توانستند مانند پسرها لباس بپوشند و بازی کنند.
سیسیل بیتون کلید موفقیت شانل را در کتابش به نام «شیشه مد» در سال 1954 مشاهده کرد: «این نابغه است که نیاز را ایجاد می‌کند، اگرچه اگر قرار است آن نابغه پذیرفته شود، این نیاز باید منعکس کننده خواسته‌های ناخودآگاه لحظه باشد.» به لژیون‌های آزاد شده که مانتوهای زنانه‌شان را می‌ریختند، شانل شلوارهای گشاد، ژاکت‌های ژاکت کش باف پشمی، تاپ‌های برتون راه راه، عمامه، یقه‌های یقه‌پوش، پالتو و البته LBD را عرضه کرد.
پل پوآره، یک رقیب اولیه، مهربان نبود: «فقر لوکس»، او ظاهر جوان پسندانه ای را نامید که زنان را از خوشگل های خوشگل به زنانی شیک و مدرن تبدیل می کرد. اما کریستین دیور با درک تأثیر او، اذعان کرد که «شانل با یک ژاکت سیاه و 10 ردیف مروارید، طرز لباس پوشیدن ما را متحول کرد.
شانل در سال 1971 درگذشت، و تا زمانی که کارل لاگرفلد در سال 1983 مدیریت را به دست گرفت، خانه را فهرستی از نام‌های فراموش‌نشدنی اداره می‌کرد. از کیف لحافی، مروارید، زنجیر طلایی و دکمه‌ها گرفته تا نقوش کاملیا، پاپیون‌های مشکی و کفش‌های دو رنگ. اگرچه لاگرفلد با سلف خود عشق به ظاهر لاغر و لوکس، پسرانه و زنانه دارد، اما لاگرفلد از همان ابتدا کدهای مقدس کوکو را گرفته و آنها را زیر پا گذاشته است - حتی با وام گرفتن از فرهنگ عامه و تزریق سوپچون شوخ طبعی گزنده آنها را به تمسخر گرفته است.
خانه شانل دو استاد داشته است، اما همانطور که به قرن دوم خود می رود، امضای آن یکسان باقی مانده است - ظرافت جسورانه و کم توجه. برای قرض گرفتن یک کوکویسم دیگر: «مد می گذرد. سبک باقی می ماند.» لاگرفلد تا زمان مرگش در 19 فوریه 2019 در شنل کار کرد. در همان روز، این خانه، دست راست قدیمی او، ویرجینی ویار را به عنوان مدیر هنری جدید خود نامید.